Maarten Croes

Maarten,

Het is alweer zo’n 15 jaar geleden dat wij met elkaar kennis maakten. Dat was op een zaterdagmiddag, ergens in september. Toen er aan de voordeur een nieuwsgierig jongetje voor mij stond, vroeg ik aan papa" je oudste zeker". Dat bleek niet het geval, die oudste zat, ietwat afwachtend, op de bank. En je antwoordde keurig op mijn welgemeende vragen – al stond de felle kleur van mijn nagellak je niet aan, een van de weinige keren dat je zoiets ook uitdrukkelijk zei. Ik doe al jaren geen nagellak meer op. ….

Op papa’s vraag, na afloop, wat je indruk was over mij, antwoordde je, diplomatisch als altijd, dat het nog veel te vroeg was voor een oordeel. Dat was een typisch Maarten - statement. Je oordeelde niet. Niet over je vrienden, niet over je familie, zelfs niet over moeilijke situaties die je in je jonge jaren hebt moeten meemaken.

Maarten, dat staat voor bescheidenheid. Ergens mee te koop lopen, dat deed je gewoon niet. Sta mij toe, Maarten, dat nu toch even in je plaats te doen.

Je was een excellente hardloper, 10 km of meer, je stopte, gewoon omdat je het beu werd, zoals je vaak zei, maar eigenlijk kon je blijven lopen. Wij werden moe in jouw plaats. Voetbal, dat was eveneens een van je passies, actief en passief. Ik zie je voor me, tijdens die vele matchen waarin je speelde, vechtend voor elk doelpunt, ernstig, plichtsbewust, loyaal. En toen jullie een medaille wonnen, bleef je rustig aanschuiven, het dringen aan de anderen overlatend … zo rustig, dat er op een keer geen medaille meer voor je over bleef. En je bleef maar kalm, ik moet eerlijk zeggen, ik ergerde me mateloos. Je vader ook, "da’s gene valse trage, maar een echte…." Je was, bijna je hele leven, ook een trouwe supporter van Anderlecht, steeds samen met Hendrik en papa, alleen, jij wat minder fanatiek.

We hebben je ook gekend als iemand die uitgelaten en uitbundig kon zijn – al deed je vaak moeite om dat te verbergen. Je kon echt opgaan in de meest wilde en gevaarlijke kermisattracties, duizelingwekkend. En spannende actiefilms. Of die keer, toe je op bezinning was ter voorbereiding van je plechtige communie, en we je niet van die schommel kregen. Giechelend en ginnegappend met Hendrik, zo hebben we je ook gezien, in de auto van je geliefde tante Veronique, toen we per toeval eens achter jullie reden.

Je was een goed en ijverig student. Op de lagere school, waar je steeds wedijverde met een vriendinnetje om de eerste plaats. Op Regina Caeli, behalve voor wiskunde, dat was tot je vader’s verdriet niet bepaald je lievelingsvak. En later op de universiteit. Dan nog had je er blijkbaar niet genoeg van, je volgde moedig avondstudies aan de fiscale hogeschool. 

Dan was er Maarten, de oudste. Toch iets bijzonders voor je vader, die jaren geleden eens zwichtte, na je vele verzoekingen, en geheel tegen zijn principes, voor een walkman op je verjaardag - dat zou vandaag de dag natuurlijk een GSM geweest zijn. Je nam je plicht als oudste broer steeds met de nodige verantwoordelijkheidszin op. Maart, zoals Hendik je noemde, je was zo heel verschillend van je jongere broer, maar nooit ver uit de buurt. Ook Panton genoemd, door Geoffrey, toen hij pas kon spreken, de broer die elk mailtje en sms’je beantwoordde. Of gewoon Maarten voor Josephine, je petekind, voor wie je steeds zo attent bent geweest.

Je eer en repuatie, die stonden hoog op je prioriteitenlijstje. Je had er veel voor over om correct over tekomen. Je wikte en woog je woorden, liever dan je tong voorbij te spreken en in affronten te vallen. Je kotbaas, je collega’s, je vrienden, je familie, kunnen dit alleen maar bevestigen.

Misschien vroeg je wel eens wat te veel van jezelf. We weten het niet, je was geen type om in je kaarten te laten kijken. Wat zouden wij dat graag gekund hebben, om te weten wat er in je is omgegaan, die laatste fatale maandag avond, of misschien veel eerder. Wij begrijpen het niet, we voelen ons zo radeloos.

Lieve Maarten, wij allen, en in het bijzonder je vader, je moeder, je broers en zus, ikzelf, kunnen alleen maar hopen dat jouw beslissing je de rust heeft gebracht, waar je, misschien, zo hopeloos, en ook zo alleen, op zoek naar was.

Gelukkig zijn er de mooie herinneringen, de leuke momenten. Die moeten ons helpen verder te gaan. Al zal niets nog zijn of worden zoals het was.

 Odile.