Guido WALTERS

In de palliatieve afdeling De Vlinder van het Brugse AZ St.-Jan overleed op 11 november Guido Walters (° Gent, 25 januari 1947). Hij leed al enige tijd aan kanker.

Walters was een journalist in hart en nieren. In 1971 begon hij zijn journalistieke carrière als plaatselijk correspondent voor Het Nieuwsblad. Hij zou zijn loopbaan afronden bij dezelfde krant, als eindredacteur van de sportbladzijden.

Al die tijd bleef hij ook met regionale berichtgeving in de weer. Speciale aandacht besteedde hij aan de visserijsector waarover hij gaandeweg een immense knowhow wist op te bouwen en waarover hij in diverse media berichtte.

Toen we in 1988 de publicatie van Het Visserijblad (HVB) in handen namen, en daarmee het blad van de ondergang redden, bood hij ons meteen zijn medewerking aan. Onmiddellijk werd hij een van de steunpilaren van het blad. Hij bleef dat volhouden tot enkele maanden voor zijn overlijden.

Guido Walters was een rasreporter. Afstand, kosten en tijd vormden voor hem nauwelijks een belemmering om over de visserij te rapporteren. In elk van de vissershavens had hij een voet in huis en zijn lijst van informanten mag zonder meer indrukwekkend genoemd worden. Voor HVB ondernam hij verschillende reizen, veelal naar Nederland, maar ook naar Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en zelfs naar IJsland.

Al zijn stukken getuigden van een no-nonsenseaanpak. Zijn bijdragen waren pareltjes van vakmanschap. Hij loste journalistieke vragen op: wie, wat, waar, wanneer? Hij controleerde de feiten en de cijfers: check en dubbelcheck. Hij controleerde de beweringen en had respect voor woord en wederwoord.

Zijn inzet voor HVB was mateloos. Maand na maand leverde hij het gros van de artikels en foto’s die in HVB verschenen. Hij is die inzet al die jaren blijven volhouden, ook nadat de ziekte al toegeslagen had.

Zelfs in het novembernummer konden we nog een stuk van hem publiceren. Pas op 30 oktober liet hij ons via zijn dochter Saskia weten dat hij niet meer in de mogelijkheid was nog iets voor HVB te doen. In de laatste mail die hij ons zelf stuurde gaf hij nog uitgebreid commentaar op het septembernummer van HVB dat hij ‘sterk’ noemde. Hij bleef het blad echt mateloos trouw, tot de laatste snik.

Guido was niet echt een teamspeler. Collega’s waren veelal concurrenten. Hij had niet graag dat iemand ‘zijn’ terrein betrad en als dat toch gebeurde kon hij daar erg kattig over doen. Dat ook anderen een plaats in HVB moesten krijgen, daar had hij geen oren naar. Zelfs wanneer het blad al volgestouwd was, en we hem dat meegedeeld hadden, bleef hij nog stukken aanleveren. Liefst deed hij dat vlak voor de deadline, toen het blad al opgemaakt was. Talloze keren hebben we in extremis de lay out moeten veranderen omdat Guido nog met een stuk afkwam dat weer razend interessant bleek te zijn.

Walters was conservatief. Andere fotografen waren al lang met digitale camera’s in de weer toen Guido nog steeds zijn eigen analoge zwart-witfoto’s ontwikkelde. Het internet was al gemeengoed toen hij z’n foto’s nog altijd persoonlijk naar de redactie bracht. Hij begreep niet goed dat andere journalisten zo gauw in al die vernieuwingen meestapten, omdat ze, zo zei hij, daarmee hun eigen beroep ondermijnden. Hij mocht gelijk hebben, maar tegen te houden was het natuurlijk niet. Ook Walters maakte uiteindelijk de sprong naar het digitale tijdperk.

Guido waakte angstvallig over zijn privacy en emotionele ontboezemingen waren aan hem niet besteed. Over zijn zorgen, twijfels, hoop… wist je niets. Zelfs een eenvoudige vraag naar zijn leeftijd beantwoordde hij steevast met: ‘Dat doet er toch niet toe.’ Het was voor mij zelfs de aanleiding om in 1993 een absurdistisch stripverhaal in HVB te publiceren met als titel: ‘Het geheim van Geewee’ (waarbij Geewee stond voor de initialen gw waarmee hij zijn stukken in HVB altijd ondertekende en het geheim dat van zijn leeftijd was).

Ook in mijn roman De poldergeesten van Bredene werd een personage naar Guido Walters geboetseerd. Over zijn alter ego in het boek schrijf ik: ‘Gust Wouters raaskalt niet. Hij constateert. Hij publiceert cijfers, statistieken en feiten. Zonder commentaar.’

Zo was het met Guido. De commentaar liet hij aan mij over. Dat ik daarbij een maatschappelijke visie ventileerde die hij wellicht niet deelde, deerde hem niet. ‘Elk zijn taak’, zo zei hij, ‘als het maar stevig onderbouwd is.’ Onderbouwd was het inderdaad, veelal dank zij Guido.

We weten het wel: het kerkhof ligt vol onmisbare mensen. Onmisbaar is niemand, maar voor wat HVB betreft komt Guido Walters daar toch wel erg dichtbij.

Flor Vandekerckhove