Hein Nackaerts

Altijd. Wat blijft is: leven. Hoe beroofd,
berooid, verminkt, onooglijk ook. Wat blijft
is het verschrikkelijk inzicht dat het kan:
een glans doorheen de dood. Plots wordt het waar
dat wij aan schoonheid zijn verplicht die niet
met ons voorbijgaat, dat een woord bestaat
dat ons te boven gaat en via ons
wordt doorgegeven. Niemand weet voorgoed.
Wij zijn de dragers en de schoonheid van
het dragen is een bang vermoeden als
de nacht naakt. Enkel zo is leven mogelijk:
dwars doorheen ons lichaam groeit het, met
de pijn mee en het onverklaarbaar treuren
dat ons aanstoot en opstandig maakt,
ons inspint en vermaalt. Zo worden en
verworden wij. Opdat het leven zij.

j.s.