Francesco D'Amico

Met het water is jou kinderdroom begonnen, daar ver op het eiland Sicilië. Je hoopte zeevaarder te worden, maar de oorlog besliste er anders over. Als jonge tiener emigreerde je samen met je ouders naar, voor jou het verre onbekende België, waar je na enkele onbegrijpelijke maanden snel begreep dat je leven een andere wending zou nemen...

Je aanvaarde als een volwassen man je lot en op 14-jarige leeftijd ben je begonnen aan een loopbaan in de koolmijn. Jouw financiële bijdrage was in jouw gezin natuurlijk essentieel. Je hebt plichtsbewust jou taken vervuld. Snel kreeg je de verantwoordelijkheid om een team te leiden en ook dit heb je vol overgave gedaan. Van je 27-jarige ondergrondse loopbaan heb je als aandenken een hoop stof in je longen overgehouden en een pensioen op 41-jarige leeftijd. Gelukkig heb je de volgende 32 jaren weinig last van fysieke klachten ondervonden.

Opnieuw moest je je keuze laten leiden door de realiteit. Je koos weer niet voor je eigen persoonlijke ontwikkeling, maar stelde je volledig in dienst van je eigen gezin, je vrouw Blanco Maria-Jesus en 2 jonge zonen, Walter en Roberto. Je begon aan een 2de loopbaan van opnieuw 25 jaar ditmaal in de bouw, zodat jouw gezin financieel voldoende middelen zou hebben. Natuurlijk was je net zo zorgzaam voor je eigen gezin als voor de rest van de familie, schoonouders en schoonzussen. Je soms overdreven betrokkenheid werd niet altijd in dank afgenomen, maar het ligt (volgens mij) aan het feit dat wij niet goed overweg kunnen met mensen die zich onbaatzuchtig inzetten, zonder tegenprestaties te verwachten.

Ik heb dit niet bewust meegekregen als tiener. Had ook weinig echte vader-zoon momenten, daar onze interesses ver uit mekaar lagen. We hebben dikwijls in de clinch gehangen en heb pas vele jaren later begrepen dat jij duidelijk wou maken dat ik 'goe bezig' was, maar dat ik meer in mijn mars had, dat ik 'plichtbewuster' zou moeten handelen, dat wat jij al als 14-jarige door had.

Eindelijk aan rust toe, maar dan kwam opnieuw jou 'aard' de kop opsteken. Je zou je over je kleinkinderen (Deborah en Anaïs) ontfermen. Telkens als jij enigzins kon helpen met eender wat was je er klaar voor tot zelfs op het laatste toen je amper voldoende zuurstof had om je eigen vooruit te krijgen.

Ik wil je uit naam van Sandra, Anaïs en mijzelf bedanken voor alles en nogmaals vertellen hoe fier we op je zijn en je nog steeds 'toestaan' (graag) om ons in moeilijke momenten te helpen.

Wij houden van je, papa en abuelo!