Alice Mortier

Dag Ma

 

Bedankt. Altijd zorgend, altijd klaar staand, altijd daar.
Nu niet meer. Maar je blijft in mij en in Nina.
Koppig en stug. Blijven werken. Altijd bezig. Alles ging altijd goed.

De laatste jaren iets minder, al wist je dat niet. Meer en meer vergeten was je lot. Eerst negeren, dan onbegrip tot de gelatenheid kwam. Je herkende ons, van ver, mistig, ergens was er iets, maar de details vervlogen. Niet erg. Je leefde op bij de afscheidskus, we moesten ons warm houden, je zwaaide ons uit - vanaf de voordeur in Stekene, vanaf het terras op Linkeroever, vanuit de gang in Hof Ter Schelde. Geleidelijk zwaaide je minder, ik zwaaide terug en onthield dat ik de groetjes moest doen thuis..

 

Thuis. Waar was thuis? Terug naar huis als je in je appartement was, na een kortverblijf. Stekene was al lang niet meer thuis, maar wel in jouw ogen - dacht ik… Terug naar huis was terug naar de kamer in Hof Ter Schelde waar je een week logeerde. Door de dementie was dat je thuis - dacht je…

De constante was gelukkig het groen. Op de laatste drie plekken uit je leven, die een kleine 55 jaar overspannen, is groen de rode draad. De tuin, groene vingers, een boeket, het meesje dat bijna uit je hand kwam eten… De laatste plekken hadden ook voldoende groen. Zonder zou onmogelijk zijn. Het bracht je rust en stabiliteit. De wandelingen die we nog deden - zij het steeds met meer en meer moeite - waren fijne momenten van intens samenzijn, in het groen. Als palingen.. (zou je zeker grappig gevonden hebben)

 

Nodig want de laatste jaren waren niet altijd een feest. De scheiding, de beroerte, de malaise, het overlijden van papa… hadden een enorme invloed op jouw levenskwaliteit. Gelukkig - op een paar momenten na - was je gezegend met een sterk gestel dat je door de malaise trok. Maar nu is het genoeg geweest. Ondanks de wederkerige liefde voor Nina, ondanks je trots om mij en Chantal (wat mij trots maakte), ondanks de goede zorgen, is je kaarsje uitgedoofd. De energie is verdampt, de schoonheid gesublimeerd. We gaan je missen. Appeltaart, kippensoep, naaiwerk, een nette tuin, een kwinkslag en steeds weer dezelfde wens dat we ons warm moeten houden. Gaan we doen met jouw warme herinnering..

Kus
Maxime