Mariette Beinsberger

Geschreven door Patrick Kuypers op donderdag 13 juni 2024

Onze rots in de branding is niet meer...

Gisteren ging ze plots van ons heen, onze geliefde moeder. Ze zou dit jaar 90 zijn geworden en verbleef nog steeds in haar serviceflat te Lanaken. Het zag er echter naar uit dat dit niet lang meer kon duren want haar gezondheid speelde haar steeds meer parten.

IJzersterk was ze nochtans, want stelde het al 32 jaar zonder maag en moest er sindsdien een hele nieuwe levensstijl op na houden met de nodige hoogtes en laagtes. En of dat niet genoeg was, werd ze sinds een aantal jaren stilaan zeer slechtziend, met daar bovenop sinds een half jaar de diagnose van de ziekte van Alzheimer.

Een ander mens zou de levensvreugde al lang hebben opgegeven, maar zij had een geweldig grote levensdrang. Opgeven was lange tijd geen optie, maar een steeds toenemend verlies aan levenskwaliteit en vooral het inboeten aan zelfstandigheid, het steeds meer afhankelijk worden van de hulp van derden, deden haar blijkbaar besluiten dat het genoeg was geweest.

Eergisteren nog heel bedrijvig en spraakzaam. Niets deed toen vermoeden dat kort daarna haar tijd gekomen zou zijn. Woensdagochtend vond de verpleegster haar naast haar bed, vermoedelijk plots in elkaar gezakt.

Onze moeder, onze grootste steun en toeverlaat, onze rots in de branding is niet meer. We troosten ons met de gedachte dat het ergste van haar recente ziekte haar bespaard is gebleven.

Vaarwel moeder, het ga je goed. Terug bij pa die inmiddels alweer bijna 7 jaar op je wacht.

Tot ziens ma, tot ergens in den draai.

Je was een schat van een mens en net als pa, veel te goed voor deze wereld. Je hebt je onuitwisbaar spoor hier nagelaten, een spoor dat wij trouw zullen blijven volgen totdat we je ooit weer terugvinden, waar dan ook. ❤️