Voorgaan in de aula: wat is dat eigenlijk?
“Ik vertel het verhaal van de overledene zoals hij of zij echt was”
Steeds vaker ruimt de kerkelijke uitvaart plaats voor een ceremonie in een aula. In plaats van met religieuze boodschappen wordt er hier afscheid genomen met persoonlijke verhalen. Daar zorgt de voorganger of voorgangster voor. Maar wat doet die precies? Wij vragen het aan Lin, die al meer dan 300 uitvaarten voorging.
Waar velen de dood schuwen, is het voor anderen van jongs af aan een passie. Als kind al wandelde Lin Verbeemen over de lokale begraafplaats om er meer te leren over de dood en haar rituelen. Na een carrière in een compleet andere sector, begon ze op 50-jarige leeftijd alsnog met een opleiding begrafenisondernemer. Zo ontdekte Lin haar passie voor het voorgaan. “Wat een priester doet in de kerk, doe ik in de aula”, legt Lin uit. “Het grote verschil is natuurlijk dat ik dat op een niet-religieuze manier doe. Bij mij staat de persoon centraal.”
Hoe begin je aan zo’n ceremonie?
Alles begint met een gesprek met de nabestaanden. Ik ga steeds bij hen langs en leer de overledene kennen aan de hand van hun verhalen. Soms babbelen we wel twee uur aan één stuk. Eens ik voldoende weet over de persoon, schrijf ik zijn of haar levensverhaal uit. Daarin zet ik de meest typische elementen extra in de verf. Als de overledene graag ging vissen, zal dat de rode draad vormen. Als hij of zij in een keuken werkte, hang ik het verhaal daaraan op. Elke uitvaart die ik voorga, is maatwerk.
(Lees verder onder de foto)
Haal jij hier veel voldoening uit?
Ontzettend veel! Ik heb de mooiste job ter wereld. Als ik in de aula kijk en mensen zie glimlachen van herkenning, ben ik tevreden. Het is mijn job om de overledene voor te stellen zoals hij of zij was. Onlangs ging ik een dienst van een twintiger voor. Die jongen was terminaal, maar had nog heel de wereld rondgereisd. De hele dienst kreeg als thema Into The Wild - van de teksten tot de verhalen en de muziek. Het is mooi om de nabestaanden zo’n uitvaart te kunnen geven.
Jij specialiseert je binnen het voorgaan ook in de interactie met dementen. Wat houdt dat in?
Soms kom ik bij families en merk ik dat de echtgenoot of echtgenote van de overledene niet meer helder genoeg is om bij te dragen aan zo’n dienst. Daarom heb ik een cursus gevolgd om daar verandering in te brengen. Ook nu blijft hun inbreng vaak eerder beperkt, maar wanneer ze iets zeggen, luister ik. Onlangs vroeg de demente echtgenote van de overledene om haar knutselwerkjes naast de kist te leggen. De familie vond dat wat gênant, maar ik heb hen overtuigd om dat toch te doen. Ze had die speciaal voor haar man gemaakt. Na 50 jaar huwelijk kan je zo’n wens toch niet aan de kant schuiven, toch?
Wat is het eindpunt van jouw trajecten? De dienst zelf?
Soms zit mijn werk er inderdaad op na de viering. In andere gevallen hebben de nabestaanden enkele weken of maanden nadien toch nog nood aan een gesprek. In dat geval ga ik met hen op wandel. Met Wandelen Met Lin begeleid ik de nabestaanden doorheen hun rouwproces. Ik zal hen tijdens onze wandeling geen pasklare antwoorden kunnen geven, maar kan hen wel een luisterend oor bieden. Soms neem ik ook mijn troosthond Belle mee. Die stelt de nabestaanden enorm op hun gemak. Ik neem haar soms ook mee naar de aula om er troost te bieden aan wie het nodig heeft.
(Lees verder onder de foto)
De dood is je passie en je leven. Ben je zelf ook al met je eigen overlijden bezig?
Ik denk er soms over na, maar niet zoveel. Ik heb onlangs wel tegen mijn echtgenoot gezegd dat ik wil dat hij mijn assen later in een lamp bewaart en die in de living zet. Zo denkt hij nog eens aan mij als hij ’s avonds het licht aansteekt. (lacht)
Ontdek alles over het voorgaan en de wandelingen van Lin en Belle op haar website.