Limburgse verpleegkundige Isaura Castermans één van de jongste coronaslachtoffers van het land

Praten, veel praten. En wandelen. Daarmee verwerken Sheila Asunis en Johan Castermans uit Zutendaal (Limburg) hun verdriet bij het verlies van hun dochter Isaura, die zeven maanden geleden op 30-jarige leeftijd bezweek aan corona. Isaura woonde pas samen met haar vriend in Genk, en werkte in die stad ook als verpleegkundige in een woonzorgcentrum.

Anderhalve dag. Meer was er niet tussen de diagnose en het overlijden. Ze was kerngezond en sportief, maar kreeg dan last van een verkoudheid en ademhalingsproblemen.

Zo leek het. Twee dagen later sloeg het coronavirus over op haar hart en overleed ze in het ziekenhuis van Genk. Voor Sheila Asunis en Johan Castermans stort de wereld in. Isaura, hun enig kind, is er niet meer. Op de uitvaart waren, in functie van de maatregelen tegen de verspreiding van corona, niet meer dan twintig mensen toegelaten.

“Het was allemaal heel surrealistisch”, zegt Sheila. “Het was alsof we daar waren voor een kennis, niet voor onze dochter. Het drong allemaal niet door. Je kon elkaar ook niet eens goed vastpakken, eens knuffelen. Menselijke warmte was uitgesloten. Dat maakte het allemaal zwaar om dragen. Gelukkig lag Isaura in een open kist opgebaard, zodat we haar konden zien." 

"Toen we thuiskwamen, was de stoep voor ons huis helemaal gekleurd met hartjes, sterretjes en bloemen. Dat hadden de buren gedaan. Ja, dan schiet je helemaal vol.”

Het leven gaat voort, maar het gemis van hun dochter neemt niet af bij het echtpaar. “Het is nu zo’n zeven maanden geleden dat ze overleed, en we missen haar niet minder dan op die eerste dag dat we het verschrikkelijke nieuws vernamen”, gaat Johan verder. “Om het wat trachten te verwerken, praten we over haar. Veel. En wandelen. We hebben er nood aan.”

Dagelijks gaat het echtpaar naar de begraafplaats waar Isaura ligt. “We praten ook met haar als we er zijn”, gaat Sheila verder. “Alsof ze bij ons is. Het doet ons veel deugd dat ook mensen uit haar omgeving haar bezoeken. Recent nog zagen we een schoolvriendin bij haar graf staan. We hebben ook al heel wat bloemen zien liggen, van wie weten we niet. Maar het geeft ons wel een goed gevoel. Ook thuis praat ik met haar foto’s. Recent nog was Johan verjaard en dan klinken we op haar. Dat doen we geregeld. In het Vondelpark in Zutendaal, dat werd geselecteerd als één van de Vlaamse troostplekken, hebben we lintjes en een hartje gehangen voor Isaura.”

Ritueel

Elke dag opnieuw gaan Sheila en Johan naar haar begraafplaats in Zutendaal. “Het is maar vijf minuten van hier”, zegt Sheila. “Het is ons ritueel. We hebben er nood aan. Voor ons is het alle dagen Allerheiligen. Isaura was alles voor ons. Daarom hebben we ook zo’n nood aan praten. Met elkaar, de buren, vrienden, familie. We gaan ook ontzettend veel wandelen. Het is onze manier om ons verdriet te verwerken. Iedereen gaat daar op zijn eigen manier mee om. Wat ons ook goed doet, is het medeleven dat we krijgen uit de buurt. Het is in moeilijke tijden dat je mensen leert kennen. Onze buren hebben zich van hun beste kant laten zien. En daar zullen we hen altijd dankbaar voor blijven.”