Isabelle Vandijk

Ik bladerde door het fotoalbum van mijn herinneringen …

Toen ik van jou in verwachting was wist ik het al na 4 dagen. Ik voelde gewoon dat nieuw leven in mij groeide. 23 november 1985, het had gesneeuwd, ben je geboren met je ogen ver open. Jou zouden ze geen appelen voor citroenen verkopen.

Je eerste stapjes toen je me bij bomma tegemoet kwam na mijn werk.

Je eerste woordjes, vrij laat op 23 maanden. Je eerste keer paaseieren rapen in je badjasje en met rubberen laarsjes in het natte gras. De buurman stond op zijn duivenkot te kijken hoe gretig je daar rond liep.

Dan je eerste schooldag, helemaal niet bang maar vooral nieuwsgierig en meteen een hele dag. Je was een wakkere meid die goed kontakten legde met iedereen.

Je Eerste Communie. Hoe leefde je daar naar toe. Ik maakte je een zijden kleedje met parelborduurwerk en een hoedje erbij. Roze-wit-roze-wit-roze. Je huppelde door de kerk, zo blij gezind. Je zangcarrière startte ook daar. Die video zal ik nog dikwijls bekijken.

Dan de grote school. Je was slim en intelligent maar werd gepest door de jongens op school. Is daar misschien reeds alles begonnen, mijn klein gevoelig zieltje ?

Herinner je je nog het schoolfeest in het 5de leerjaar ? Jij was de lentefee. Je wekte de bloemetjes op de tonen van ONS liedje “Music”. Dat heb ik ook op video. Je was zo dartel en lenig en deed zo je best. Het was een rol die je op het lijf geschreven was. Altijd idealistisch en klaar om een nieuwe mooie wereld te maken.

 

CD : liedje “Music” van John Miles

 

’s Avonds thuis samen knutselen : huisjes maken voor het treindorp van Christophe, parelkettingen en broches maken, een mooie haarspeld zelf knutselen (je had zo mooi blond haar met die bruine ogen), bloemetjes en kaders boetseren, laten bakken, en verven als cadeautjes voor bomma. Wat hebben we toch veel samen gedaan….

Daarna de middelbare school. Je kon het maar had niet altijd de moed om door te zetten. In de snackbar kon je geweldig goed schotels versieren. Ik zou het zelf niet beter gekund hebben. Als ik een taart bakte voor de klanten mocht jij die garneren en dan was het goed gedaan. Je deed het ook graag.

’s Zondags ’s morgens als ik broodjes bakte was jij het eerste wakker door de geur en ging iedereen wekken : “Snel …  op, mama heeft broodjes gebakken”.

In Frankrijk wou je niet uit het water komen, hoe koud het ook was, alvorens je een grote vis bij de staart had kunnen grijpen.

Je was papa’s oogappel, dat ben je altijd geweest. Paardje rijden op zijn knie, volleybal spelen op de camping, later …. Samen op stap, papa en zijn dochter. Iedereen keek naar je.

Je had een figuurtje om U tegen te zeggen en een lief gezichtje. Alle gastjes keken je na en probeerden je te versieren.

Dan de scheiding. Die kon je moeilijk verwerken want je zag je papa ook graag en kon niet kiezen. Is het daar volledig misgelopen misschien ? We verloren alle kontact. Na een paar maanden kwam je terug maar het was niet meer als daarvoor. Er was wantrouwen van beide kanten. Je leerde David kennen, kregen samen een kindje (mijn kleindochter … een viergeslacht) en ik had je weer terug …. Denk ik toch. Dan ging je weg bij David en opnieuw was ik je kwijt. Toen we dat eindelijk samen uitgepraat hadden ging alles weer goed tussen ons.

Je hebt me gevraagd om in “Het Laatste Nieuws” te sparen voor een knuffeldier Eén voor Shannon en één voor jou. Ik heb ze, Mieke, en geef je de jouwe mee.

We hebben samen gelachen en een weddenschap afgesloten voor 15 maart. Je hebt zelfs een herinnering in je gsm gezet. Jij zal die herinnering niet meer horen, maar ik zal de weddenschap wel nakomen. Als je van hierboven toekijkt zal je het zien en misschien glimlachen om die gekke mama.

14 Dagen geleden zegde je me nog dat je nu eindelijk terug gelukkig aan ’t worden was. Je was vrijgezel, had een baantje gevonden en kon eindelijk gaan werken aan je toekomst.

Je vertelde me dat je beland was tussen een groep van echte vrienden. Ik heb er intussen al één ontmoet via de chat en het lijkt mij een fantastische gast.

Je bruiste van levenslust als ik je hoorde zingen en zag dansen zoals alleen jij dat kon. Als je aan de kicker stond en vocht om te winnen. Je indianenkreten klinken nog na in mijn oor. Als ik je hoorde fluiten terwijl je de café poetste dacht ik : “Ze is blij en gelukkig”.

En nu dit …. Ik kan het niet begrijpen. Je wist toch al lang dat geen enkel probleem zo groot is dat het niet kan opgelost worden. Je wist toch dat je altijd bij mij en ook bij papa terecht kon. Was het je fierheid die je dit heeft laten doen ? Opeens ligt de toekomst in stukken en brokken. Je had het goed gepland. Je wiste alle persoonlijke gegevens van papa’s computer. Je gaf je ringen in bewaring aan een vriendin die ze aan mij moest geven. Je deed je mooie jas uit en legde die in de grasberm zodat hij niet beschadigd zou worden. Het enige dat ik nog van je heb is een jas, een portefeuille, je ringen, een paar foto’s en mijn herinneringen aan hoe je was. En als tastbaar bewijs dat je geleefd hebt, je dochtertje, die jouw evenbeeld is en in wie ik jou opnieuw zal zien opgroeien. Dank u hiervoor.

Ik zal goed voor haar zorgen zoals ik ook altijd geprobeerd heb voor jou te doen.

Je probeerde altijd voor iedereen goed te doen en nu pas beseffen wij dat dit soms ten koste ging van jezelf. Je wilde zelfstandigheid en maakte plannen om alleen te gaan wonen en deed het dan weer niet omdat je papa niet in de steek wilde laten.

Misschien hebben we teveel van je verlangd. Misschien hebben we gedacht dat je een sterk karakter had en niet beseft dat wij ook slechts sterker geworden zijn door onze levenservaring die jij op jouw leeftijd nog niet kon hebben.

Wat ging er in die laatste uren, minuten, seconden door je hoofd ? Dacht je aan Shannon, mama, papa, Christophe of misschien aan een vriend of vriendin ? Of voelde je slechts woede en dacht je helemaal niets en liep je “fuck you all” naar het monster toe ? Wie heeft je zo pijn gedaan dat je met het hoofd rechtop de dood in de ogen gekeken hebt ?

Voor alle misverstanden die er geweest zijn, vraag ik vergiffenis.

Op 26 februari 2006 stapte je uit het leven. Het heeft die dag ook gesneeuwd. Jij hebt ervoor gekozen om op deze manier van ons weg te gaan. Je dacht “This is my destiny” en misschien voelde je dat ook echt zo. Wij moeten jouw mening respecteren en berusten en leren leven met dit onmenselijk verlies. Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Je hebt voor altijd een stempel op ons gedrukt.

Toen je geboren werd wou ik dat men je meteen op mijn hart legde. Nu zal je voor altijd in mijn hart zitten en ik zal je de rest van mijn leven op mijn hart meedragen.

Dag mijn lief prinsesje. Ik zou je nog zoveel willen zeggen, maar het is te laat. Ben je nu eindelijk aan het einde van je zoektocht naar geluk ? Ben je nu gelukkig, dochtertje ? Wij zullen altijd van je blijven houden. Kusjes en een dikke knuffel, lieve dochter. Laat ons hopen dat je ze krijgt hierboven. We love you. Mama, papa, Christophe, Shannon, Paul, David, Lindsy, Bomma en Bompa, en iedereen die je dierbaar was. Vaarwel en hopelijk tot weerziens. Vergeten doen we je nooit ! Jij bent onsterfelijk in onze gedachten.