Wouter Tomsin

 

Mijn lieve zoon,

Over het waarom kan er geen enkel misverstand meer bestaan,

En dus ook geen boosheid omdat je ervoor koos om weg te gaan

Je zocht wanhopig naar rust, naar vrede en geluk,

Ik weet het mijn zoon, binnen je mogelijkheden heb je er werkelijk alles aan gedaan om een moeilijke periode te overbruggen. Iedereen was zo met je begaan. Jouw zus Kirsten was je steun en toeverlaat en weet je, omgekeerd was dat niet anders.

Jullie waren, of liever jullie zijn meer dan broer en zus. Kirsten was ook jou hartsvriendin.

Je beschermde haar, koesterde haar en was zo trots op haar.

Hoe dikwijls hebben jullie samen papa niet geplaagd, jullie beiden bulderden dan van het lachen.  Je kon zo komisch en gevat uit de hoek komen.  Twee volwassen mensen die nog op een kinderlijke manier plezier konden maken met de meest eenvoudige dingen des levens.

Je had zo je vaste rituelen, wat zal ik die missen mijn lieve zoon.  Je kwam thuis van kantoor en begon elke avond met je glaasje wijn.  Je genoot daarvan, net zoals je van culinaire kunsten kon genieten

Wij voelen het, je bent nu gelukkig en op je plaats, heel sereen

En dat moet ons helpen om verder te gaan, met de herinneringen zoals je eens was,

Een lieve jongen, een gedreven advocaat, de beste in zijn soort.

Goed was niet goed genoeg voor jou, je streefde naar de perfectie.

En op een creatieve, professionele en ja, zelfs soms op ludieke manier slaagde je daar ook in.

Het lof dat jouw collega’s uitten ging niet alleen naar je inzet, je werk, maar ook en vooral naar wie je was als mens, als collega, als vriend.

Je kantoor was je tweede thuis, over je collega’s sprak je als waren het je beste vrienden, meer nog, alsof iedere collega een broer of een zus was.

Ik wil dan ook even het woord richten naar de medewerkers van Monard D’Hulst.  Tijdens mijn gesprekken met vele collega’s van Wouter kan ik enkel maar besluiten dat het kantoor Monard D’Hulst niet zomaar een kantoor is, maar een warme thuisbasis , met een ziel,  die onderdak biedt aan warme geweldige mensen. Jullie hebben tijdens deze moeilijke periode voor mijn gezin een deur naar een toekomst opengezet, woorden schieten te kort.

Van zijn collega Melissa zei hij ooit: “Wat zou de wereld een paradijs zijn wanneer alle mensen op de wereld “melissa’s” zouden zijn.

Ook mijn korpschef en collega’s mag ik zeker niet vergeten.  Velen van hen kenden Wouter. Ook hier voor schieten woorden van dank te kort. Jullie zijn voor mij een fundering die het mogelijk maakt om ons leven verder te bouwen.

De burgemeester en schepenen, jullie noemen Hasselt een stad met warme mensen. Wij hebben dit aan den lijve mogen ondervinden, maar vooral dat die warmte uitgestraald werd door het bestuur.  Hilde, bedankt dat je er was.  Nooit zullen we jou lieve woorden van moed en medeleven vergeten.

De talloze vrienden, kennissen die afgelopen dagen hun medeleven betuigden deden dat stuk voor stuk op zulke warme menselijke manier, ik heb er geen woorden voor, dank aan allen.

Mijn lieve lieve zoon, mama, papa en Kirsten moeten het nu zonder jou verder rooien. Hoe ? daar kan ik nog geen antwoord op geven, maar wat ik wel weet is dat wat we ook ondernemen, jij daar sowieso deel uit van zal maken.

Woutertje, wij zijn je dankbaar, wij blijven van je houden en ik ben er zeker van, dit is geen definitief afscheid, we zien elkaar terug.