Eddy De Laet

Onze innige deelneming met het overlijden van deze inspirerende man. Ik had het geluk hem als directeur te kennen en nadien met hem samen te werken in de KOSB van onze SGC. Hij was steeds even optimistisch. We zijn in gedachten bij zijn familie in deze moeilijke dagen. Veel sterkte.

wij wisten allen dat Eddy al lang ziek was, maar dan komt het nieuws nog altijd als een verrassing.
Jammer genoeg was ik in het buitenland op de dag van zijn begrafenis en kon ik er niet bijzijn. Eddy was onze leraar Nederlands in de poësis, ik denk in 1971. zijn manier van lesgeven en omgaan met de leerlingen was " vernieuwend". Hij kon ons altijd in de ban houden. De kennis van zijn vak(ken) was uitgebreid en hij liet ons daar volop mee van genieten. hij slaagde er zelfs in om eens een quiz in onze klas te organiseren om onze parate kennis van van alles en nog wat testen !
wij zullen hem missen ! Veel steun aan zijn familie toegewenst om het verlies van een uitzonderlijk mens te verwerken.

Oprechte deelneming aan de familie. Tijdens de zes jaar in het oudercomité van het SGC heb ik Eddy De Laet leren kennen als een eenvoudig man die alle ouders, welke afkomst of beroep ze ook hadden, meteen een goed gevoel gaf en hen dankbaar was voor het werk dat zij verrichtte. Zelfs na het afstuderen van de zoon, wist hij, bij een ontmoeting, onmiddellijk wie je was, de naam van je zoon en welke studies die had gedaan. Het was een bijzondere mens die iedereen zal missen.

Tot mijn ontzetting vernam ik het overlijden van Eddy De Laet. Ik heb hem lange tijd geleden gekend en gewaardeerd als lid van het Jong-Davidsfonds te Rijmenam, waar hij toen reeds uitblonk door zijn belezenheid, humor en fijngevoeligheid. Na een tijdje nam ook Godelieve regelmatig deel aan de activiteiten van deze jongerenvereniging.
Ik vermoed dat zijn heengaan niet echt onverwacht was: in een gesprek met zijn neef Frans Wollebrants (een collega in KHLeuven) vernam ik immers een tijd geleden dat Eddy ernstig ziek was geweest. Ik hoop dat zijn positieve ingesteldheid en christelijke levensfilosofie hem heeft geholpen om het al te vroeg afbreken van zijn waardevolle beroeps- en privéleven stilaan te kunnen aanvaarden. Ik hoop en bid ook dat zijn gezin daarin sterkte kan vinden bij het doormaken van het rouwproces.
Aan Godelieve, kinderen en kleinkinderen bied ik langs deze weg mijn christelijke deelneming aan, evenals aan de kozijns Roger Uytterhoeven en Frans Wollebrants.

Eddy, ik heb je, in het begin van deze eeuw, leren kennen als medestudent tijdens de opleiding (de "proefkonijnenlichting") Schoolmanagement aan de UA. Je was ons aller "voake". Ondanks je leeftijd bleek je zeer vitaal, ondeugend, eerlijk, sociaal bewogen, gevat, gedreven, ambitieus, grappig,... kortom heerlijk: ne "crème" om medestudent van te zijn. Nadien heb je me mee genomen naar de stuurgroep van DIVO, waar je eens te meer die gedreven voorganger was. Je ziekte "beet" lichamelijk erg aan je, maar je bleef jezelf tot het einde psychisch sterker, scherper houden als tegengewicht voor dit lichamelijk onrecht... Eddy, ik ben echt blij jou gekend te hebben. Je zult altijd een voorbeeld voor me blijven.
Theo Gorssen, lid stuurgroep DIVO

Mijn christelijke deelneming vanwege (min of meer) een medestudent. Echt geschrokken.

Ik kon vandaag jammer genoeg niet aanwezig zijn in de zonder twijfel overvolle kerk met (oud-)leraars en (oud-)leerlingen, familie en vrienden, kennissen van Lier en omstreken, en mensen uit het onderwijsmilieu, maar was er in gedachten bij. Dat Eddy De Laet oud-student van mijn grootvader prof. Willy Peremans te Leuven was, schiep een bijzondere band.
Sterkte aan de nabestaanden.

Klastitularis begin jaren 70. Veel jaar later nog verschillende joviale ontmoetingen in de binnenstad van Lier.
Een groot mens.
Ne créme van ne vent.
Oprechte rouwbetuiging aan de familie van Eddy en aan de huidige en vorige collegegemeenschap.

Onze zeer oprechte deelneming. Eddy's moeder, Jeanne Wollebrants, was een achternicht van mijn vader Oscar Wollebrants. Eddy was omzeggens even oud als ik : onze moeders lagen tegelijkertijd in de kraaminrichting van de Provinciale Vroedvrouwenschool in Mechelen, ik werd er geboren op 6 juni, Eddy enkele dagen later.
Frans en Lieve Wollebrants-Van Rompaey, Boortmeerbeek.

Ook al had ik onlangs vernomen dat het niet goed met hem ging, zijn overlijden kwam toch als een complete verrassing.
Ik heb Eddy gekend als een bevlogen leraar, die de liefde voor zijn vak ook kon overbrengen op zijn leerlingen. Hij is voor mij een van die leerkrachten geweest die een blijvende indruk hebben gemaakt.In die mate dat ik zelf klassieke filologie ben gaan studeren (en daar nog geen seconde spijt van gehad heb).
Veel sterkte aan de familie.